Wilgoć
Stosowane na otwartej przestrzeni drewno narażone jest na stałe oddziaływanie wilgoci: deszcz, rosa, kondensat itd. podnoszą zawartość wilgoci, procesy parowania obniżają ją. Rezultat: rysy na powierzchni. Wnikająca tą drogą lub drogą dyfuzji wilgoć musi móc drewno opuścić, w innym bowiem wypadku nastąpi „zator” wilgoci pod powierzchnią drewna, co stanowi pożywkę zarówno dla sinizny, jak i dla grzybów niszczących drewno.
Dlatego ważny jest dobór właściwego środka ochronnego dla danego elementu budowlanego:
W przypadku okien i drzwi szczególne znaczenie ma tak zwane „trzymanie wymiaru” przez element budowlany (poprawniej: jego stabilność wymiarowa). Dlatego tutaj stosowane są lazury grubowarstwowe. Wykonana z nich powłoka zapobiega wnikaniu wilgoci, dzięki czemu element budowlany nie traci swoich pierwotnych kształtów wskutek ciągłego pęcznienia i kurczenia się, co mogłoby spowodować trudności lub wręcz uniemożliwić jego otwarcie lub zamknięcie.
W przypadku elementów budowlanych niestabilnych wymiarowo, jak np. deskowania i płoty, wnikaniu wilgoci przez poprzeczne przekroje drewna lub z powodu powstających w drewnie rys nie da się nigdy całkowicie zapobiec. Dlatego w tym przypadku istotne jest stosowanie tak zwanych lazur cienkowarstwowych, aby drewno mogło „oddychać”, a wilgoć – opuścić drewno.
Promieniowanie UV
Słońce wywiera wpływ na powierzchnię drewna nie tylko poprzez zawartą w jego promieniach energię cieplną, lecz także poprzez zajmujący drugi skraj widma ultrafiolet, który wnika w głąb struktury drewna. W połączeniu z opadami promieniowanie jest w stanie w ciągu kilku tygodni lub miesięcy zmienić kolor niezabezpieczonego drewna: stanie się ono srebrnoszare, a na powierzchni pojawią się stojące pionowo drobne włókna. Samo drewno stanie się zaś mniej wytrzymałe. Niepożądanej zazwyczaj zmianie zabarwienia i wyglądu powierzchni można przeciwdziałać poprzez zastosowanie pigmentowanych powłok ochronnych. Wetterschutz-Lasur UV i Langzeit-Lasur UV w wersji bezbarwna UV+ po raz pierwszy dają możliwość pokrywania stosowanego na otwartej przestrzeni drewna bezbarwną powłoką. Wysoka skuteczność blokerów UV pozwala znacząco opóźnić szarzenie drewna.
Glony
Szczególnie na obszarach zalesionych lub bogatych w drzewa, te niższe organizmy powodują zazielenienie i pogorszenie wyglądu drewna.
Sinizna
Sinizna należy do tzw. grzybów przebarwiających drewno i ujawnia się w postaci czarno-niebieskiego przebarwienia. Sinizna nie niszczy drewna, ale znacząco pogarsza jego wygląd. Ponadto jest uważana za „konia trojańskiego”, tworzącgo warunki zprzyjające rozwojowi grzybów faktycznie niszczących drewno (zgnilizna), ponieważ przebija ściany komórkowe i zapewnia lepsze wchłanianie wody w drewnie (kapilarność).
Zgnilizna
Gnicie jest najbardziej niebezpieczną formą szkodliwych grzybów. Niszczy strukturę drewna. Drewno traci stabilność: staje się „zmurszałe”.
Owady niszczące drewno
Oprócz przebarwiających drewno i niszczących je grzybów istnieją szkodniki zwierzęce, również atakujące ten materiał. Jednym z najbardziej niebezpiecznych drewnolubnych w strefach umiarkowanych jest na przykład spuszczel pospolity, atakujący głównie drewno iglaste. Znoszą jaja w szczelinach, a larwy preferują żerowanie w warstwach zewnętrznych. Również w przypadku innych owadów z gatunku drzew iglastych, szkody w zasadzie przebiegają według tego samego schematu: jaja są składane przez owada do wnętrza lub na powierzchni drewna. Z jaja wylęga się właściwy niszczyciel drewna – larwa.